Karanlık, insanın gerçek rengini ortaya çıkaran bir zıtlık sunar. Gözler, ışığın yokluğunda hislerin derinliklerine inebilir. İnsanın rengi, karanlık bir tuval üzerinde resmedilen bir tabloya benzer. Bu karanlık sahnede, gizlenmiş duyguların, düşüncelerin ve karakterin izleri belirginleşir.
Sessizlik, duygu yüklü anların başlangıcını ilan eder. İnsan, karanlıkta kendi iç dünyasına dalmış bir gezgin gibi hisseder. Gölgeler, duvarlarda oynarken, insanın zihinsel karmaşıklığı da çeşitli formlarda belirir. Belki de bu karanlık, insanın içsel zorlukları ve çatışmalarıyla dolu bir arenadır.
Adımlar, karanlığın içinde bir iz bırakır; belki de yorgunluk, belki de kararlılık dolu. Bu adımlar, insanın geçmişinin ve deneyimlerinin yankılandığı bir patika oluşturur. Her bir nefes, karanlığın içindeki bir tınıya dönüşür, insanın iç dünyasında çalan bir melodiye.
İşte burada, insanın rengi belirginleşir. Kendine ait olanı, karanlık sahnede ortaya çıkar. Kimi zaman kırık bir ışık hüzmesi altında, kimi zaman tamamen yokluğa gömülerek; duyguların, düşüncelerin ve özlemlerin tonları belirir. Karanlık, bir insanın gerçek rengini ortaya çıkaran bir kanvas olabilir; ancak bu karanlıkta keşfedilen renkler, her zaman derin ve özeldir.
